Beldar-kateak zorura etorri dira, prozesionaria lur hartuta dago pinudi eta
mendietan barna. Errenkada luzeak, har bat bestearen segidan, lotuta, hil ala
biziko bidaian. Mantso doaz, oso; isil, zuhur, irmo. Bidea badaki lehenak; hari
segika gainerako guztiak. Haien legea dute, eta ilara amaigabeek atentzioa
ematen digute urtero. Arriskutsuak izan daitezkeela, edo kaltegarriak,
erresumin handia sortzen duen sustantzia omen dutelako gorputzeko ileetan.
Temati begiratzen zaie. Izurri kategoria hartua dute aspaldi. Ibilaldi horien
amaieran, lurpea datorkie, eta bertan, metamorfosia, tximeleta bihurtzeko.
Zikloak. Bizitza. Nahitaezko hitzordua. Haien prozesio propioan ari dira
hil honetan animalia hauek. Eta apirila da, honela, lurreko ilara hauei fidelen
tankeratzen zaizkien funtzioen tenorea: prozesioak. Izan, badira, ez urruti
gainera, gurtza, benerazio eta jainkozaletasun andana gurean.
Mementoan bukatu dira debozio-egunak. Pasioak. Elizbirak. Santuak batzuk,
fedegabeak besteak. Antzerkiak hemen, emankizunak han. Prozesioa barrutik doala
esaten da bada; ez dakit, ongi, zer esan. Ez dirudiela erranak egia. Maizegi
halako sineskeria pose batez bezti sumatzen baitira agerkizun hauek (kontuan
hartu gabe espantu lazgarrian ibiltzen diren horiek). Bekatuak barkatzeko
fustigazio sesio horietan zinak eta minak pasatuko ditu antzezle askok, nahita,
noski. Baina ongi aski (eta egokiago) irudikatzen dut zer garbitua duen txit
goren jendaje saila, egiaz barkamen eskatu beharko lukeen ugari, baina… dena
figurazioa izaki…
Izanen da edonolako fedearen nezesidade erlatiboan bizi garela. Agian ez du
zertan erlijiozko izan, ez du zerutiar behar, ez du elizkoi nahi. Beste
zerbaiten babes sinbolikoa, euskarri esoterikoa, helduleku metafisikoa, zutarri
magnetikoa beharko dugu finean. Eta hala izanen da. Justizia lurtarrik gutti
dugun honetan, tranpa gizatiar sobera dugun honetan, nolabait eutsi behar. Askok,
halere, diseinuzko orazioaldietan agertzen-edo ditu bere minak.
Bi prozesioak presente gurean. Batek daki zer bizi-esperantzarekin, baina
hor dira. Norbere irritsak alde batera edo bestera agertzen ditugu, eta haiei
bizkar emanik bizi gaitezkeela pentsa dezakegu, baina ororen eragile dira biak
ere. Sakonean antzeko zerbait konpartitzen duten susmoa daukat. Bata, basoa bertako
jatorrizko zuhaitzez berritu ordez, pinu gehiegi landatu delako etorri da, eta
hartara, prozesio mota bat zabaldu
da. Bigarrena, esanen nuke gisa berekoa dela; jatorrizkoaren arrastorik
txikiena gorde ez dugularik, gerora ekarritako prozesio nagusi bilakatu da. Esango nuke pro-zesio agertzen naizela bi prozesioekin.
