Heriotza oro zaigu latz, baina bilatua-edo delarik, are latzago. Estatistika
Institutu Nazionalaren urtean behineko datuekin kokatzen ahal gara argazki
erreal baten aitzinean; 2014an 3.910 pertsonak egin zuen bere buruaz beste
estatu espainiarrean. Marka historikoa, nonbait, urtetik urtera berritzen ari
dena. 2008tik suizidioek heriotza gehiago ekarri dute trafiko istripuek baino,
bikoiztera iritsi arte; heriotza ez naturalaren lehen kausa da honezkero
norbere buruaz beste egitea.
Datuak ezagutarazita ohiko faktoreak hedatzen dira bolo-bolo, bilatu nahi
izaten baititugu arrazoiak, noski. Azken urteotan krisia (eta hari lotutakorik)
izaten da lehenik seinalatzen den zioetako bat, baina ez da errealista, edo ez
erabat errealista. Zenbat gauza ez ote da sortzaile edo sorburu? Zerbait
eskapatzen zaigu, eta (esanen nuke) eskaparazten zaigu. Gaia tabua da, medioek ez
dute agertzen ahal neurri profilaktiko gisan hala ezarria delako eta horrek, zentzu
batean, ene uste ez-adituan, ilundu du arazoa (lehendik ere zama izan dena beti,
bistan da). Haur eta nerabeen gertaera garratzak hazi dira azkenaldian gainera,
eta suminduraz ari gara erantzule bila.
Gizarte arazo den neurrian sendagileari, irakasleari, psikologoari galdegiten
zaio arazoari nola egin aurre. Sistemari egozten zaio erruaren handiena,
bizimoldeari, garaiaren zailtasunari, etokizunaren ziurgabetasunari eta abar. Ez
baita erraza klasifikaezina den joera hau parametro zehatzetan kokatzea. Garbi
da konplexuegia dela kontua eta kausa askoren emaitza izan daitekeela. Garbi da
zentzu ororen galeraren sinadura jasotzen dugula halako kasu baten berri
ikasten dugun bakoitzean. Garbi da ez zaigula batere garbi.
